Can sıkıntısı ile Yoga'ya sarmak

Halk arasında ''yemin ederim içim şişti'' diye tabir edilen şey, can sıkılmasının en yüksek mertebesini izah etmeye yaramaktadır. Aynen o durumdayım!

Bir süredir saçma sapan bir rutin haline dönüşen günlük yaşantımda değişiklik ararken Yoga yapmaya karar verdiğimi farkettim. El ve ayak bileklerimin zayıf olduğunu hesaba katmazsak Yoga tam bana göre :))) esneklikse hala ayak baş parmaklarımı ağzıma sokabilirim... Hemen lütfen iğrenmeyin. Bir bebek yaptığında nasıl hayranlıkla yada mutlulukla baktığınızı düşünün! Kaldı ki bende yapıyorum demiyorum dikkat ettiyseniz; Yapabilirim diyorum. ;)

Peki neden Yoga? denecek olsa cevabım, sırf bazı hareketleri yaparken ne hissediyorlar onu merak ettiğim için derim.

Mesela bu hareket bence depresyona girmiş bir kadının hayattan bezmişliğini en iyi anlatan pozisyon.




Bu resimdeki pozisyon için korkarım ki ben yorum yapamayacağım ama oldukça ilginç görünüyor.



Benim favorim kesinlikle bu son resimdeki pozisyon! Hayata o açıdan bakmak nasıl bir tecrübe olur cidden çok merak ediyorum. Oldukça eğlenceli görünüyor bence...

Bu şekillere bürünebilmek için uzun bir süre geçmesi gerektiğinin elbette farkındayım. Bunun için de sabırlı ve azimli olmam gerekmekte evet. Kim bilir belki ben de ilerleyen zaman dilimi içerisinde iyi bir Yogi olamasam bile iyi bir Yogi'msi olabilirim. Şayet maymun iştahlılığıma yenilmezsem tabi ki.

Belki böyle abidik gubidik şekillerde benim de ileride resimlerim olabilir...

Özetlemek gerekirse, ey can sıkıntısı sen nelere kadirsin!